Ons waarborg van toekomstige lewe

'n Man het baie weke op see deurgebring, maar hy het geen land gesien nie, behalwe vir 'n rotsagtige atol wat uit die water gesteek het. Die proviand op die man se vaartuig sou nie vir ewig hou nie. Daar is vir hom gesê dat hy bewoonbare grond sou bereik, maar wanneer? As hy maar net 'n teken gehad het om sy hoop te vernuwe, 'n aanduiding dat grond iewers voor was....

 Nog 'n man het aan 'n verskriklike siekte gely, geteister deur pyn en oorweldig deur depressie. Sal God werklik die dooies opwek tot 'n nuwe lewe, vry van sonde en lyding? So iets lyk onmoontlik. Hierdie man het ook verlang na 'n teken van God, 'n waarborg.

 Die eerste mens was Noag. Noag is deur die vloed in 'n ark bewaar en God het belowe dat droë land weer sou opduik, 'n wêreld wat gereinig was van die verskriklike geweld wat voor die vloed geheers het. Die ark het uiteindelik op 'n bergrots gegrond, maar oral rondom het die rustelose water steeds gerol. Kon Noag verkeerd verstaan ​​het?

 Die tweede man was Job. Job het geweet dat alle dinge by God moontlik is, maar vanuit 'n menslike oogpunt lyk die opstanding ongelooflik, en des te meer namate geslagte in oënskynlik eindelose opeenvolging kom en gaan. Terwyl Job hardop oor die opstanding gewonder het, het 'n vergelyking by hom opgekom: "Daar is ten minste hoop vir 'n boom: as hy afgekap word, sal hy weer uitspruit en sy nuwe lote sal nie faal nie. Sy wortels kan oud word in die grond en sy stomp sterf in die grond, maar by die geur van water sal dit bot en lote voortbring soos 'n plant , sal mense nie wakker word of uit hul slaap opgewek word nie” (Job 14:7-12).

Elke menslike familie en elke mens is soos 'n boomstomp in droë grond; siek, onvolmaak en tot die dood gedoem vanaf die oomblik van geboorte, sonder enige krag van die ewige lewe. Die eertydse nasie Israel en al sy families was in dieselfde penarie, tog het God iets beters vir die toekoms belowe: “'n Loot sal opkom uit die stomp van Isai; uit sy wortels sal 'n loot vrugte dra" (Jesaja 11:1). Baie ander geskrifte vergelyk die komende Regverdige met 'n jong olyfboom of 'n vars ontluikende blaar, spruit of tak (Psalm 52:8; Spreuke 11:28; Jesaja) 53:2; Jeremia 23:5; Sagaria 3:8 het God so 'n teken gegee deur die staf van Aäron, 'n stuk dooie hout, op wonderbaarlike wyse vars blare en bloeisels te laat uitspruit (Numeri 17:8).

  Job het geredeneer dat 'n droë stomp weer kan groei as dit "die geur van water opvang." God vergelyk Sy lewendmakende Gees met water: "Want Ek sal water giet op die dorsland en strome op die droë grond, Ek sal giet my Gees uit oor jou nageslag” (Jesaja 44:3). Toe 'n engel aan die Israelitiese meisie, Maria, van die familie van Isai en Dawid verskyn het, het hy vir haar gesê dat sy deur middel van God se Gees 'n Seun sou baar wat die Messias, die beloofde Spruit sou wees (Luk. 1:35). Water het die stomp van Isai aangeraak, en dit het uitgespruit deur die een voort te bring wat “die Opstanding en die Lewe” is (Johannes 11:25) Toe Jesus doodgemaak is, het die lewegewende Gees Hom onsterflikheid gegee en die krag om almal vry te laat. wat in die greep van die dood gehou word, het later gesê dat die opstanding van Jesus uit die dood ons waarborg is van 'n komende wêreldwye herstel, insluitend die opstanding van almal wat in die graf is (Hand. 17:31; 1 Korintiërs 15:17). -20) Uiteraard beantwoord die boodskap oor Christus die vraag van Job, maar wat het dit met Noag te doen?

  Toe Noag 'n aanduiding nodig gehad het dat land iewers buite sy sig opkom, het hy 'n onrein voël, 'n kraai, 'n simbool van die mens se sondige pogings namens hom uitgestuur, en geen teken ontvang nie. Die duif, wat die Gees van God gesimboliseer het, het egter vir Noag 'n waarborg gebring in die vorm van 'n vars uitgeloopte olyfblaar. “Toe het Noag geweet dat die water van die aarde af weggetrek het” (Genesis 9:11). Die olyfblaar, die loot wat uit die stomp van Isai gespruit het, is eweneens deur God se Heilige Gees na die menslike familie gebring as 'n waarborg dat die dood sal eendag nie meer wees nie en dat daar buite ons sig 'n “nuwe hemele en nuwe aarde” wag (2 Petrus 3:13).

Nadat hy die blaar na Noag gebring het, het die duif die lug ingevlieg en nie teruggekeer nie (Genesis 8:12). 'n Duif wat aangesteek het op die eerste boom wat uit vloedwater opgekom het, het ook op Jesus, die "eersgeborene van die hele skepping," verlig toe Hy opgestaan ​​het van onder die waters van die doop (Matteus 3:16; Kolossense 1:15-18). deur die krag van die Gees het Jesus die eerste geword wat onsterflik uit die graf gekom het, wat in die Skrif vergelyk word met die bodem van die see (Jona 2:5-6; Matteus 12:39-40; Romeine 10:7).

  Die ark van Noag was nie 'n skip met 'n boeg en agterstewe nie, maar waarskynlik eerder 'n boksagtige houtstruktuur wat meer as enigiets anders na 'n drywende gebou sou gelyk het. Lank voordat bewoonbare grond ontstaan ​​het, het die ark op 'n rotsagtige bergtop tot stilstand gekom (Genesis 8:4). Van hierdie uitkykpunt, in die ark, gegrond op 'n hoë berg, het Noag gewag dat die aarde uit die vloedwater opkom. 'n Huis wat op 'n rotsfondasie staan, veilig selfs deur die mees onstuimige storm, is nog 'n illustrasie wat verband hou met die koms van Jesus. “Elkeen wat my woorde hoor en dit doen, is soos ’n wyse man wat sy huis op die rots gebou het. Die reën het neergedaal, die strome het opgestyg, en die winde het gewaai en teen daardie huis geslaan; maar dit het nie geval nie, omdat dit op die rots gegrond was” (Matteus 7:24-25).

  Die Genesis-vloedverslag en die veertiende hoofstuk van Job het blykbaar geen direkte verband met mekaar of met die verskillende gedeeltes oor die beloofde spruit nie. En die gebeure van Jesus se lewe het plaasgevind baie eeue nadat al hierdie Ou Testamentiese geskrifte geskryf is. Maar sodra almal van hulle opgeteken is vir ons om te vergelyk, pas hulle perfek bymekaar om 'n beeld te vorm van God se voorsiening van verlossing in Christus. Hoe kon sulke harmonie ontstaan ​​sonder om deur God georkestreer te word? Ons kom tot geloof in Jesus, die olyfspruit, as gevolg van die openbaring oor hom in God se geïnspireerde Woord, wat 'n manifestasie van God se Gees is. Die duif gaan voort om die olyfblaar te bring as 'n waarborg van die ewige lewe aan diegene wie se harte oop is. Hierdie tekens is beskrywe sodat julle kan glo dat Jesus die Christus is, die Seun van God, en deur te glo die lewe in sy Naam kan hê” (Johannes 20:31).

D. Barefoot  ©CDMI

A man had spent many weeks at sea, but he had seen no land except for a rocky atoll jutting out of the water.  The provisions on the man's vessel would not last forever.  He had been told that he would reach habitable land, but when?  If only he had a sign to renew his hopes, an indication that land was somewhere ahead....

Another man was suffering from a terrible illness, wracked with pain and overwhelmed by depression.  Will God really resurrect the dead to a new life, free from sin and suffering?  Such a thing seems impossible.  This man also longed for a sign from God, a guarantee.

The first man was Noah.  Noah had been preserved through the deluge in an ark and God had promised that dry land would again emerge, a world cleansed of the terrible violence that prevailed before the deluge.  The ark had finally grounded on a mountain rock, but all around it the restless waters still rolled.  Could Noah have misunderstood?

The second man was Job.  Job knew that all things are possible with God, but from a human standpoint the resurrection seems incredible, and all the more so as generations come and go in apparently endless succession.  As Job wondered out loud about the resurrection a comparison came to his mind:  "At least there is hope for a tree:  If it is cut down, it will sprout again and its new shoots will not fail.  Its roots may grow old in the ground and its stump die in the soil, yet at the scent of water it will bud and put forth shoots like a plant.  But man dies and is laid low...man lies down and does not rise; till the heavens are no more, men will not awake or be roused from their sleep" (Job 14:7-12).

Every human family and each human being is like a tree stump in dry ground; sick, imperfect and doomed to death from the moment of birth, without any power of everlasting life.  The ancient nation of Israel and all of its families were in the same predicament, yet God promised something better for the future:  “A shoot will come up from the stump of Jesse; from his roots a Branch will bear fruit" (Isaiah 11:1). Many other scriptures liken the coming Righteous One to a young olive tree or a freshly budding leaf, sprout or branch (Psalm 52:8; Proverbs 11:28; Isaiah 53:2; Jeremiah 23:5; Zechariah 3:8).  God had given such a sign once before by causing the staff of Aaron, a piece of dead wood, miraculously to sprout fresh leaves and blossoms (Numbers 17:8).

Job reasoned that a dry stump may grow again if it catches “the scent of water."  God likens His life-giving Spirit to water:  “For I will pour water on the thirsty land, and streams on the dry ground; I will pour out my Spirit on your offspring" (Isaiah 44:3).  When an angel appeared to the Israelite girl, Mary, of the family of Jesse and David, he told her that by means of God's Spirit she would bear a Son who would be the Messiah, the promised Branch (Luke 1:35).  Water had touched the stump of Jesse, and it sprouted by producing the one who is “the Resurrection and the Life" (John 11:25).  When Jesus was killed, the life-giving Spirit gave Him immortality and the power to release all who are held in the grip of death.  Paul later said that the resurrection of Jesus from the dead is our guarantee of a coming worldwide restoration, including the resurrection of all who are in the grave (Acts 17:31; 1 Corinthians 15:17-20).  Obviously the message about Christ answers the question of Job, but what does it have to do with Noah?

When Noah needed an indication that land was emerging somewhere beyond his sight, he sent out an unclean bird, a raven, a symbol of man's sinful efforts on his own behalf, and received no sign. The dove, however, which symbolized the Spirit of God, brought Noah a guarantee in the form of a freshly sprouted olive leaf. “Then Noah knew that the water had receded from the earth" (Genesis 9:11).  The olive leaf, the Branch which sprouted from the stump of Jesse, was likewise brought to the human family by God's Holy Spirit as a guarantee that death will someday be no more and that beyond our sight a “new heavens and new earth” are waiting (2 Peter 3:13).

After bringing the leaf to Noah, the dove flew into the sky and did not return (Genesis 8:12).  A dove which had lighted on the first tree to emerge from floodwaters also lighted on Jesus, the “firstborn of all creation," when He rose from beneath the waters of baptism (Matthew 3:16; Colossians 1:15-18).  Later by the power of the Spirit Jesus became the first to emerge immortal from the grave, which is likened in the Scriptures to the bottom of the ocean (Jonah 2:5-6; Matthew 12:39-40; Romans 10:7).

The ark of Noah was not a ship with a bow and stern, but probably rather a box-like wooden structure which more than anything else would have resembled a floating building. Long before habitable land emerged, the ark came to rest on a rocky mountain top (Genesis 8:4).  From this vantage point, in the ark, grounded on a high mountain, Noah waited for the earth to emerge from the floodwaters. A house, standing on a rock foundation, safe even through the most tempestuous storm, is another illustration connected with the coming of Jesus. “Everyone who hears My words and does them is like a wise man who built his house on the rock. The rain came down, the streams rose, and the winds blew and beat against that house; yet it did not fall, because it had been founded on the rock" (Matthew 7:24-25). 

The Genesis flood account and the fourteenth chapter of Job appear to have no direct connection either to each other or to the various passages about the promised sprout.  And the events of Jesus' life took place many centuries after all of these Old Testament scriptures were written.  Yet once all of them were recorded for us to compare, they fit together perfectly to form a picture of God's provision of salvation in Christ.  How could such harmony arise without being orchestrated by God?  We come to have faith in Jesus, the olive sprout, because of the revelation about him in God's inspired Word, which is a manifestation of God's Spirit. The dove continues to bring the olive leaf as a guarantee of eternal life to those whose hearts are open.  These signs are written that you may believe that Jesus is the Christ, the Son of God, and that by believing you may have life in His name" (John 20:31).                  

D. Barefoot  ©CDMI